Zbuntowałam się, kiedy tuż po Wszystkich Świętych w sklepach pojawiły się świąteczne ozdoby. Ba, w niektórych oknach rozbłysły choinki! Ludzie, przecież to listopad. To zakupowe szaleństwo, natrętne reklamy i presja pt. MUSISZ to mieć, wszystko psują. Kiedy tylko pozbędziemy się choinek, zaczną tu sprzedawać czekoladowe zające wielkanocne, bo przecież trzeba się już przygotowywać! Pytanie - do czego...? Czy są jeszcze jakieś pory roku w ogóle? I PRAWDZIWE święta? Czy jest jakiś szczególny czas, jakieś wyczekane dni, których uroku nie mierzy się ilością zakupów i szaloną konsumpcją WSZYSTKIEGO?
Zbuntowałam się, bo jesień jest jedyna w swoim rodzaju. I chcę, żeby trwała jak najdłużej, w całej swojej niezwykłości, bez żadnych świątecznych dzwonków w tle. Jesień to nie jest pora roku, to jest w pewnym sensie pora duszy. Pora odpoczynku po owocowaniu, pora refleksji, kiedy z drzew sfruwają stada liści, lekkich jak piórka i pięknych. Jesień to jest kolor, chyba najpiękniejszy, jaki znam, bo to przecież cała paleta. Od czerni do błękitu, od czerwieni przez brązy do złota, kończąc na szarościami i srebrze pajęczych sieci, które magicznie połyskują wczesnym ranem.
Zbuntowałam się, bo jesień jest jedyna w swoim rodzaju. I chcę, żeby trwała jak najdłużej, w całej swojej niezwykłości, bez żadnych świątecznych dzwonków w tle. Jesień to nie jest pora roku, to jest w pewnym sensie pora duszy. Pora odpoczynku po owocowaniu, pora refleksji, kiedy z drzew sfruwają stada liści, lekkich jak piórka i pięknych. Jesień to jest kolor, chyba najpiękniejszy, jaki znam, bo to przecież cała paleta. Od czerni do błękitu, od czerwieni przez brązy do złota, kończąc na szarościami i srebrze pajęczych sieci, które magicznie połyskują wczesnym ranem.
Kiedyś pory roku wyznaczały ludziom życiowy rytm. Zasiewy, zbiory, gromadzenie zapasów i przygotowywanie domostwa na przybycie zimy. Zatrzymanie się w codziennym biegu. Ten czas późnej jesieni to pora na ukochanie domu, na wyciszenie, uspokojenie, na podsumowania tego, co się wydarzyło. Teraz najlepiej smakuje ziołowa herbata posłodzona miodem. Właśnie teraz trzeba się zanurzyć w siebie i bardzo uważnie słuchać.
Czy usłyszymy...? I co usłyszymy? To tak naprawdę zależy od nas. Bo do tego słuchania trzeba się przygotować. I odciąć od tego, co nam przeszkadza, co nas rozprasza i powoduje, że gubimy kierunek. Potrzebujemy spokoju. Potrzebujemy ciemności i ciszy.
Kilka dni temu późnym wieczorem patrzyłam w niebo. Starałam się skupić na moim oddechu i patrzyłam na gwiazdy, błyszczące daleko jak drobinki potłuczonego szkła. Stojąc tak z zadartą głową poczułam się mała... Chwilę później uświadomiłam sobie, że czuję się również bezpieczna. Obejmowała mnie ciemność, która mimo chłodu była jak ciepły, gruby koc. Moje myśli zwolniły. Przestałam się zastanawiać, co w pracy, co kupić na kolację, czy odpisałam, czy oddzwoniłam... Była tylko ta ciemność i ja. Czytałam ostatnio, że sztuczne światło wieczorem i nocą źle na nas wpływa. Była cała lista potencjalnych schorzeń, które możemy otrzymać w bonusie, jak również problemy ze snem. Stwierdzono, że kiedy nie spędzamy wystarczająco dużo czasu w ciemności, nasze organizmy nie wytwarzają odpowiedniej ilości melatoniny, która odpowiada za nasz dobry sen i wpływa na gospodarkę hormonalną. Ciemność jest zatem naszym sprzymierzeńcem, nawet jeśli od wieków wypełniamy ją potworami, duchami i innymi siłami nieczystymi. Ciemność może otulić i ukołysać, tylko... trzeba zgasić światło.
Czy usłyszymy...? I co usłyszymy? To tak naprawdę zależy od nas. Bo do tego słuchania trzeba się przygotować. I odciąć od tego, co nam przeszkadza, co nas rozprasza i powoduje, że gubimy kierunek. Potrzebujemy spokoju. Potrzebujemy ciemności i ciszy.
Kilka dni temu późnym wieczorem patrzyłam w niebo. Starałam się skupić na moim oddechu i patrzyłam na gwiazdy, błyszczące daleko jak drobinki potłuczonego szkła. Stojąc tak z zadartą głową poczułam się mała... Chwilę później uświadomiłam sobie, że czuję się również bezpieczna. Obejmowała mnie ciemność, która mimo chłodu była jak ciepły, gruby koc. Moje myśli zwolniły. Przestałam się zastanawiać, co w pracy, co kupić na kolację, czy odpisałam, czy oddzwoniłam... Była tylko ta ciemność i ja. Czytałam ostatnio, że sztuczne światło wieczorem i nocą źle na nas wpływa. Była cała lista potencjalnych schorzeń, które możemy otrzymać w bonusie, jak również problemy ze snem. Stwierdzono, że kiedy nie spędzamy wystarczająco dużo czasu w ciemności, nasze organizmy nie wytwarzają odpowiedniej ilości melatoniny, która odpowiada za nasz dobry sen i wpływa na gospodarkę hormonalną. Ciemność jest zatem naszym sprzymierzeńcem, nawet jeśli od wieków wypełniamy ją potworami, duchami i innymi siłami nieczystymi. Ciemność może otulić i ukołysać, tylko... trzeba zgasić światło.
Potrzebujemy również ciszy. Wydaje się łatwe, ale jeśli się głębiej zastanowić, nawet jeśli nadmiar hałasu nam przeszkadza, to większość z nas ucieka przed ciszą. Podświadomie jej unikamy. Czujemy się nieswojo, kiedy jest cicho. Chcemy, żeby ciągle coś się działo, chcemy muzyki i koniecznie musimy wiedzieć, co się dzieje na drugim końcu świata. Nawet, jeśli nie mamy pojęcia, gdzie to właściwie jest. A ponieważ tak bardzo brakuje nam ciszy, to nie wiemy nawet, co tak naprawdę dzieje się gdzieś głęboko w nas samych. Cisza podobnie jak ciemność, ma ogromne znaczenie i moc, z której możemy czerpać.
Czym jest cisza? Na takie między innymi pytanie stara się w swojej książce "Cisza" odpowiedzieć Erling Kagge, norweski filozof i podróżnik, zdobywca Mount Everest i pierwszy człowiek, który samotnie doszedł na biegun południowy. Autor pyta również, w jaki sposób można ciszę odnaleźć i zastanawia się dlaczego w naszych czasach cisza jest taka ważna. Nie będę szczegółowo streszczać tej książki, podzielę się z Wami tylko dwoma fragmentami, które bardzo lubię (w moim wolnym tłumaczeniu). "Dopiero, kiedy nareszcie zrozumiałem, jak bardzo potrzebuję ciszy, mogłem zacząć jej szukać. I gdzieś głęboko, poza kakofonią myśli i hałasem samochodów, poza dźwiękami muzyki, iPhona, pługów śnieżnych, ona na mnie czeka. Cisza.". "Wierzę, że każdy z nas może odnaleźć ciszę w sobie. Ona tam jest, zawsze. Nawet, jeśli otacza nas nieustanny hałas. Możesz znaleźć swoją ciszę w głębi oceanu, albo tuż pod powierzchnią pomarszczonych fal. Możesz ją znaleźć stojąc pod prysznicem, patrząc w ogień, pływając w leśnym jeziorze albo kiedy spacerujesz po łące. Wszystko to może być również doświadczeniem ogromnego spokoju.".
Cisza nie musi być... cicha. Moja własna to między innymi szum fal i dźwięk migawki. Poszukiwanie ciszy, o którym opowiada Kagge, to nie zaszycie się w buddyjskiej światyni, ale przede wszystkim decyzja, że potrzebujemy przestrzeni, która nas ukoi i pozwoli odpocząć. To będzie miejsce, w którym usłyszmy własne myśli i własny głos. Miejsce na zadawanie pytań i na szczere odpowiedzi. Być w ciszy, to stanąć twarzą w twarz ze sobą. Może być trudno. Może być pięknie.
Czym jest cisza? Na takie między innymi pytanie stara się w swojej książce "Cisza" odpowiedzieć Erling Kagge, norweski filozof i podróżnik, zdobywca Mount Everest i pierwszy człowiek, który samotnie doszedł na biegun południowy. Autor pyta również, w jaki sposób można ciszę odnaleźć i zastanawia się dlaczego w naszych czasach cisza jest taka ważna. Nie będę szczegółowo streszczać tej książki, podzielę się z Wami tylko dwoma fragmentami, które bardzo lubię (w moim wolnym tłumaczeniu). "Dopiero, kiedy nareszcie zrozumiałem, jak bardzo potrzebuję ciszy, mogłem zacząć jej szukać. I gdzieś głęboko, poza kakofonią myśli i hałasem samochodów, poza dźwiękami muzyki, iPhona, pługów śnieżnych, ona na mnie czeka. Cisza.". "Wierzę, że każdy z nas może odnaleźć ciszę w sobie. Ona tam jest, zawsze. Nawet, jeśli otacza nas nieustanny hałas. Możesz znaleźć swoją ciszę w głębi oceanu, albo tuż pod powierzchnią pomarszczonych fal. Możesz ją znaleźć stojąc pod prysznicem, patrząc w ogień, pływając w leśnym jeziorze albo kiedy spacerujesz po łące. Wszystko to może być również doświadczeniem ogromnego spokoju.".
Cisza nie musi być... cicha. Moja własna to między innymi szum fal i dźwięk migawki. Poszukiwanie ciszy, o którym opowiada Kagge, to nie zaszycie się w buddyjskiej światyni, ale przede wszystkim decyzja, że potrzebujemy przestrzeni, która nas ukoi i pozwoli odpocząć. To będzie miejsce, w którym usłyszmy własne myśli i własny głos. Miejsce na zadawanie pytań i na szczere odpowiedzi. Być w ciszy, to stanąć twarzą w twarz ze sobą. Może być trudno. Może być pięknie.
Pieczona dynia z soczewicą i gorgonzolą (na podstawie przepisu z książki Yotama Ottolenghi "Simple")
1 kg dyni, nieobranej (ale bez pestek), pokrojonej w grubsze plasterki
2-3 czerwone cebule, pokrojone w ćwiartki, a potem jeszcze na pół
3 łyżki oliwy
100 g zielonej soczewicy
skórka i sok z 1 cytryny
1 ząbek czosnku, zmiażdżony
mała garść mięty, posiekanej
mała garść pietruszki, posiekanej
120 g gorgonzoli, pokruszonej grubo
Nagrzewamy piekarnik do 220 stopni. Dynię i cebulę w dużej misce mieszamy z 2 łyżkami oliwy, oprószamy solą (3/4 łyżeczki) i świeżo zmielonym pieprzem. Potem kawałki dyni i cebuli układamy na blasze wyłożonej papierem. Pieczemy około pół godziny, albo nieco dłużej, aż warzywa będą miękkie i złotawe.
Kiedy dynia jest w piekarniku, przygotowujemy soczewicę. Średniej wielkości garnek wypełniamy wodą do połowy, zagotowujemy i dodajemy soczewicę. Na średnim ogniu gotujemy soczewicę, jakieś 15 minut, aż będzie miękka. Odcedzamy soczewicę i pozwalamy ostygnąć w misce. Potem dodajemy do niej 1 łyżkę oliwy, skórkę otartą z cytryny, 2 (lub więcej, do smaku) łyżki soku z cytryny, czosnek, miętę i pietruszkę. Mieszamy i solimy do smaku.
Kiedy dynia jest już upieczona, podajemy ją z soczewicą i pokruszoną gorgonzolą. Można jeszcze skropić całość odrobiną oliwy z oliwek. Proporcja dla 4 osób. Kocham soczewicę, a do tego połączenie dyniowej słodyczy z pikantną gorgonzolą jest wspaniałe. I cudnie wygląda na talerzu!
Kiedy dynia jest w piekarniku, przygotowujemy soczewicę. Średniej wielkości garnek wypełniamy wodą do połowy, zagotowujemy i dodajemy soczewicę. Na średnim ogniu gotujemy soczewicę, jakieś 15 minut, aż będzie miękka. Odcedzamy soczewicę i pozwalamy ostygnąć w misce. Potem dodajemy do niej 1 łyżkę oliwy, skórkę otartą z cytryny, 2 (lub więcej, do smaku) łyżki soku z cytryny, czosnek, miętę i pietruszkę. Mieszamy i solimy do smaku.
Kiedy dynia jest już upieczona, podajemy ją z soczewicą i pokruszoną gorgonzolą. Można jeszcze skropić całość odrobiną oliwy z oliwek. Proporcja dla 4 osób. Kocham soczewicę, a do tego połączenie dyniowej słodyczy z pikantną gorgonzolą jest wspaniałe. I cudnie wygląda na talerzu!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz